Тэлефонны званок (10)

Тэлефонны званок

Частка 10.

Пра тое, як потым з чыстай душою i чыстым сумленнем глядзець бацькам i сяброўкам у вочы, яе ніколечкі не хвалявала. Сваю будучыню планаваць яна хацела сама.

Наступнымі днямі разам з суседкай яна хадзіла па розных кабінетах i кабінеціках у ЖРЭУ, выканкаме. Кожны патрабаваў нейкую асаблівую паперку. Уся тэта бюракратычная машына павольна праварочвалася. Настойлівая Алена Іванаўна амаль сілком прымушала яе пісаць тлумачэнні, чарговыя заявы, якія потым укладваліся ў тоўстыя папкі i качавалі з кабінета ў кабінет.

Вечарамі, калі ўсе справы былі зроблены, Марыйка ледзьве перастаўляла свае стройныя, быццам точаныя, ногі. I калі б не энергія суседкі, даўно махнула б на ўсё рукой.

Праз дзень пазваніў Генадзь. I зноў былі святло, музыка, смех. Калі надышоў ёй час вяртацца, такі галантны кавалер, якім быў дагэтулъ Генадзь, раптам ажно пазелянеў ад злосці:

- Каго ты з сябе ўвесь час корчыш?

Ад гэтых неспадзяваных i зняважлівых слоў у яе яшчэ мацней забілася ў скронях. Душa разрывалася, быццам тая тужлівая музыка, што плакала па чалавечай душы, аб высокім растрачаным паспешна, без разваг i празрыстых думак.

Калі машына нахабна асляпіла яркімі пучкамі фараў спячыя вокны i нервова супынілася, Марыйка як віхор выскачьла, не развітаўшыся, ляснуўшы дзверкай, з ycix ног панеслася ў пад'езд.

У пакоі стаяла дзікая цішыня. Яна на дыбачках наблізілася да пасцелі бабулі. Уключаны начнік асвятляў шэра-жоўты, у халодным поце твар, коўдра на грудзях часта-часта ўздымалася, быццам крылы жаўтаротага верабейкі, які ляціць супраць ветру. Яна схапіла руку бабулі, тая была вялай i васковай, пульс ледзьве біўся.

Выкліканы доктар толькі роспачна развёў рукамі:

— Дарэмна ўжо. Яна вось-вось памрэ. Ніхто не выратуе. З'еу-так!. Цікавая жанчына некалі была!

Працяг будзе.

Аркадзь Жураўлёў.

E-mail: zhuravlev@tut.by

Тэлефонны званок (9)

Тэлефонны званок

Частка 9.

На вуліцы было бязлюдна, толькі аднекуль даносіліся натужлівыя i фальшывыя галасы падпітых, не іначай сябрукоў Генадзя, ды паблізу на шалёнай хуткасці, з імпэтам, праносіліся іншамаркі, палохаючы рознагукавымі сігналамі засынаючы мікрараён. Марыя з палёгкай удыхнула свежае паветра, дапытліва паглядзела на свайго ўхажора, які ўжо трымаў яе правую руку ў сваёй, другой жа вадзіў па зграбных i круглых плячах дзяўчыны. Адначасова ўхваляў свае бестурботнае жыццё. Генадзь не забываўся падкрэсліваць, што i цяпер, тут, на гэтай вечарыне, ён з гаспадароў. Каб ведала, мауляў, з кім павялася. Дома таксама ўсе яму падначалены. Вось захацеў сёння ўзяць бацькаву «тачку» — узяў. Абяцаў, што ў наступны раз завядзе яе ў самы шыкоўны рэстаран горада, дзе падаюць адныя заморскія далікатэсы. Дзяўчына няўважліва слухала яго балбатню i маўчала.

Скарыстаўшы момант, хлопец прагна абняў яе за плечы, прыхінуў да сябе, пачаў неадрыўна цалаваць у шыю. Марыя не супраціўлялася: ей было ўсё абыякава. Адчуваючы патрэбны зыход, Генадзь даў свабоду рукам, якія cлізгалi па яе шыкоўнай сукеначцы ўсё ніжэй i ніжэй уздоўж гнуткага стану. Яго дыханне станавілася частым i больш гучным.

- Не-е, не трэба-а! — неспадзеўкі схамянулася дзяўчына, успомніўшы, што бабуля прачнулася i ёй зноўку цяжка.

Гэтая яе неспадзяванасць парушыла ўсе яго планы. Марыя ж, смела пацалаваўшы Генадзя, рынулася ва ўдушлівую ліпеньскую ноч. На яе шчасце, не ведаючы таго, яны былі амаль побач з бабуліным домам. Не разуваючыся, Марыйка кінулася ў пакой.

У прыцемках яе ўpaзiў слабы стогн, што даносіўся з бабульчынага ложка. Марыя вярнулася да тэлефона i, пачуўшы ўжо знаёмае: «Але, «хуткая» слухае!» — супакоілася.

Гэтыя словы сталі звычайнымі, як i будзёныя дні ў клопаце душных i нязвыклых пакойчыкаў, ды толькі тэлефонныя званкі сябра дзяцінства прыносілі настрой i свабоду ў бабульчыну палову пакоя, дзе існавалі жах і пакуты. Николі, здавалася, яна так прагна не цягнулася да таго, што складае юнацтва i шчасце без унутранага пачуцця. I толькі за гэтыя дні дзяўчына пераканалася, як хуткаплынна яе юнацтва. I для каго, навошта несці крыж недатыкалънасці, стрымліваць інстынкт? Каб у дзеўках застацца i свету белага не бачыць?

Працяг будзе.

Аркадзь Жураўлёў.
E-mail: zhuravlev@tut.by

Тэлефонны званок (8)

Тэлефонны званок

Частка 8.

Яны яшчэ доўга кружляліся на машыне па горадзе пад раздольны шаляпінскі голас: Выйду на улицу, гляну за село-о-о Девки гуляют, и мне ве-е-ое-е-ло-о...

Нарэшце Генадзь супыніў машыну. Выйшлі шчаслівыя ад надыходзячай свабоды. Яго рукі смялей лашчылі яе доўгія i гожыя пальчыкі з акуратным манікюрам. Залаціста-зялёныя вочы блішчэлі, з запалам гучаў яе жыццярадасны дзявочы смех.

У невялічкай утульнай зале разлівалася вясёлая летуценная мелодыя. На іх ніхто нават не звярнуў увагі: некалькі пар былі ў палоне гукаў i святламузыкі. Твар Марыйкі асвечваўся рознакаляровымі агнямі, на імгненне ўсплываў з ценю, затым патанаў у цемры, толькі наўкола ўспыхвала i знікала чырвона-зялёна-сіняе. Дзяўчыну захапіў рытм. Ап'яняючая мелодыя, якая падганяла вясёленькую безупынную песеньку, узбуджала, быццам удыхала свежую бадзёрасць у яе, Марыйкі, маладое цела. I яна пачынала яшчэ хутчэй, заплюшчваючы вочы, з натхненнем выгінацца. Танцавала дзяўчына лёгка, рабіла прыгожыя гарманічныя pyxi рукамі i ўсім спакуслівым целам. Ёй было лёгка i весела.

У перапынках яна з Генадзем падыходзіла да знаёмага хлопца бармена, які па першым прафесійным шчаўчку пальцаў правай, з пудовымі кулакамі, рукі Генадзя — «Мне як заўсёды!» — падаваў залацістыя кактэйлі.

Яны павольна цягнулі пітво праз саломінкі, смакуючы дурманячы напой. Хлопец гаварыў Марыйцы ўзнёслыя словы, шаптаў нешта на яе маленькае ружовае вушка, цалаваў прама тут, ля стойкі, напачатку ў руку, затым яго губы ўжо ўпэўнена казыталі яе малінавыя i спелыя вусны. Потым зноўку была музыка, дзікі танец, што агортваў забыццём. Праз нейкі час хмель пачаў праходзіць. Яна ўсё часцей пазірала на гадзіннічак, і думкі былі ўжо далёка ад гэтай свабоды. Калі ж Генадзь адчуў, што дзяўчыну штосьці трывожыць, Марыя рашуча сказала:

- Ну i духацішча тут, выйдзем на паветра.

Працяг будзе.

Аркадзь Жураўлёў.
E-mail: zhuravlev@tut.by