АЎДЫТ НЯВЕСТАЎ
Гумарэска
Маўклівы і павольны ў справах і ўчынках учарашні выпускнік ПТВ Алесь у тую раніцу асабліва быў у прыўзнятым настроі: душа прадчувала нейкія перамены. За амаль васямнаццаць год існавання на гэтым свеце так і не адчуў жаночай ласкі. Праца займала ўвесь яго час. Там ён добра ўжыўся ў калектыў і стараўся шчыра расці ў прафесіі. Калі тут да дзяўчат... Хаця ў душы яго яшчэ цеплілася надзея. А раптам... І толькі скончыў галіцца, як пазванілі ў дзверы. Ён паглядзеў у калідор праз вочка. З другога боку ўваходных дзвярэй стаяла маладая, модна апранутая бландзінка.
- Кватэра сем? – спытала дзяўчына.
- Так, сем, - адказаў Алесь, насцярожана ўзіраючыся ў твар візіцёркі. А як распазнаў у ёй сяброўку з інтэрнэта з імем Надзейка, ледзь усміхнуўся вуснамі: не часта выпадала яму такое шчасце, каб вось так пасля завочнай перапіскі...
- Тады добры дзень, - павіталася яна і прашмыгнула ў кватэру.
Алесь не адказаў.
Дзяўчына агледзелася навокал, хуценька прабеглася па пакоях і вынесла вердыкт:
- Двухпакаёўка, выгоды мінімальна сціплыя, але жыць можна. Мэбля, канешне, дарэвалюцыйная. Скрозь музейныя экспанаты - тыцкала яна пальчыкам з расфарбаваным рознакаляровымі ўзорамі манікюрам на доўгім пазногці. - Хаця зусім няблага. Відно ўсе сберажэнні на разліковым дахунку ў банку. Няблага было б! Ды нічога, разбярэмся.
Стась разгублена глядзеў на госцю, зрэдку ківаў галавою на яе безупынны трэск.
- І ложак абавязкова двухспальны! Мы ж з табою маладыя, сімпатычныя і заслужылі права на сваё шчасце. А ты такі ж ласкавы, харошы, як і пісаў у сваіх электронных лістах! Якія словы ты мне прысвячаў! І правільна робіш, што ва ўсім з жанчынай пагаджаешся. Характар мой асаблівы, але затое са мной не прападзеш.
- А ты адзін прапісаны? – ужо цішэй прамовіла Надзейка. Не дачакаўшыся адказу, дадала: "Нічога, разбярэмся".
Алесь глядзеў на яе і разгублены маўчаў, слухаў...
- Дарэчы, калі будзем ладзіць вяселле? Я гатовая хоць у гэты хвіліну стаць тваёю.
- Вы так хочаце? Тады адкажыце на адно пытанне?
- Слухаю.
- Якой залежнасцю страдаеце?
- Я чабурэказалежная, гэта лічыцца?
- ??? Што тычыцца вяселля, дык я ні з кім не збіраюся жаніцца! - нарэшце пад гарачы сэрца стук да Алеся вярнулася мова.
Пасля гэтых слоў госця ўспыхнула запалкай:
- Дык навошта тады было дурыць галаву, перапісвацца ў інтэрнэце амаль год? Кампліментамі засыпаць. Галоўнае – прыязджайце, малады цнатлівы токар 4 разраду, без заганных звычак, жыллём забяспечаны, чакае надзейную спадарожніцу жыцця да 30 год. І адрас: вуліца Бэзавая, дом 50, корпус 2, кватэра 7.
- Прыгажуня, вы напэўна памыліліся: так, гэта дом 50, кватэра 7, але корпус 3...
У адно імгненне госця спахмурнела, але з той жа горда ўзнятай галавою падалася да дзвярэй.
- Ну, вось адну праінспектаваў, - сказаў услых і шчыра ўсміхнуўся. - Хцівая гаспадынька. Кватэра мая спадабалася... Патрэбна выдаліць з камп’ютара ўсю перапіску з ёю. Вось так – у карзіну! Засталіся яшчэ тры. Глядзі, брат, так і мнагажэнцам станеш, і кватэру прафукаеш, - пакпіў сябе.
Толькі адышоў ад кампютара, як зноў раздаўся званок.
Каб разбіць сумненні ўшчэнт, халасцяк Алесь Маргелаў адчыніў дзверы і ўбачыў на парозе маладую, модна апранутую русявую дзяўчыну.
- Кватэра сем?
- Так!
- Я Маша, па перапісцы. Галантнасць і прыстойнасць тваю, Алесь, я вельмі цаню...
- Вы таксама думаеце кіраваць мужчынам лягчэй, чым аўтамабілем? Тут правы на халяву не купіш. Тут патрэбна па ўсіх правілах ездзіць, счапленне адчуваць. Руля ў яго няма, ды і тармазы слабенькія, ды і перадок часцяком заносіць налева! Асабліва, калі поўны бак заліты.
У галаве Алеся свідравала ўжо толькі адна разумная думка: "Радуйся незалежнасці, хлопец! Табе пра белыя тапачки пара думаць... А можа яшчэ адну? Не-е-е! Досыць. Пацешыўся ды й годзе!.."
Тым часам аўдыт нявест працягваўся.
17.11.2020
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
А как ты хотел? Женщины такие: от себя чуть-чуть, а от тебя оттяпают ВСЕ.
ОтветитьУдалить