Сустрэча

Ці ж не дзіва напрыканцы сакавіка стаць на лыжы! А яшчэ да свісту ў вушах з’ехаць з гары, калі лыжы шчэ нясуць амаль да самай Вузлянкі. Як не дух забівае. А хораша як! І ў такія хвіліны ўспамінаецца дзяцінства, Андрэева гара, што цягнулася за агарод дзеда Грышкі. І няслі нас, хлапчукоў, тыя лыжы (калі ўстаіш праз скок!) як не да возера Свір, якое пачыналася за метраў трыста.

З’ездзіў на роднае котлішча, дзе закапана мая пупавіна, у родныя майму сэрцу Гарані. Смаргоншчына! Край любы маёй душы. Кожны раз як перашмыгваю шыльду-указальнік з назваю раёна, нешта быццам ёкае ў сэрцы.
Не мінуў і на гэты раз сваю настаўніцу па Вішнеўскай школе. Павіншаваў з 77 – годдзем. Аляксандра Васільеўна Грышан вельмі ўзрадавалася майму прыезду. Трэба было бачыць яе жвавыя і чыстасардэчныя вочы. Яна ўміг накрыла (сяброўка Зінаіда Іванаўна Дудзінская дапамагла) стол. Успомнілі школу, вучняў і настаўнікаў. (на здымку 8 клас 1968 год, аўтар стаіць у трэцім радзе чацьвёрты злева з бялесым віхром, што за спінай дыэктара).
Вярнуліся ў маладыя гады. І, зразумела, - здымак на памяць.
На здымку А.В. Грышан, А.Т. Жураўлёў.